Jedynym przypadkiem, w którym prawnie dozwolone - ale pozostawione ostatecznej decyzji kobiety - byłoby przerwanie ciąży, powinna być sytuacja gdy ciąża zagraża życiu kobiety. Jako że nikt nie powinien mieć obowiązku oddawać życia za kogoś innego. Może to zrobić na podstawie własnej woli i decyzji.
Natomiast jeśli chodzi o ciąże, które są wynikiem gwałtu, ciąże z których urodzi się dziecko chore lub nipełnosprawne, ciąże nieletnich, zwykłe "wpadki" nieodpowiedzialnych par albo przygodnych amatorów i amatorek uciech to nie ma tu nad czym dyskutować. Bo nikt nie ma prawa karać w jakikolwiek sposób (a co tu dopiero mówić o karze śmierci) niczemu winnego dziecka za to, że jest chore, albo za przestępstwa czy za głupotę albo niedorozwój psychiczny innych.
Zamiast dyskutować o tym kiedy wolno zabijać lepiej dyskutować o tym jak wspierać kobiety/pary/małżeństwa w trudnej sytuacji, których wychowanie dziecka może przerosnąć lub jak zorganizować rodziny zastępcze dzieciom, które po urodzeniu "nie będą chciane" przez rodziców.
Karanie dziecka śmiercią dlatego tylko żeby kobieta/para/małżeństwo uniknęła dramatu popsutego samopoczucia tym, że oddała dziecko albo że stopa życiowa po urodzeniu się pogorszyła to dopiero prawdziwy DRAMAT.
Dlatego też dotarło do mnie zdziwienie, że Kościół Katolicki dopiero teraz opowiedział się tak jednoznacznie po jasnej stronie mocy.
